در اینکه بالا رفتن سن، موجب کاهش بینایی شما شده و بدون عینک مطالعه نمی توانید هیچ کتابی بخوانید شکی نیست. اما گاهی اوقات کاهش بینایی قبل از سنین پیری رخ می دهد و دلیل آن نیز سبک عادت های زندگی و بیماری هاست. اگر احساس می کنید چشم شما کمی ضعیف شده است، سعی کنید دلیل آن را کشف کنید. در این مقاله دلایلی ذکر شده که ممکن است موجب کاهش بینایی شما شود.
آیا تمام روز را پشت کامپیوتر گذرانده اید؟
بیشتر شما روزانه در حدود 400 دقیقه از زمان خود را پشت صفحه ی کامپیوتر، لپ تاپ، گوشی و تبلت صرف می کنید. این کار، شما را در خطر فشار چشمی دیجیتال قرار می دهد. این مشکل موجب خستگی چشم، تاری و کاهش بینایی می شود. دلیلش این است که وقتی پشت مانیتور نشسته اید، به ندرت پلک می زنید که موجب خشکی و سوزش چشمان شما می شود. مطالعات نشان می دهد که در زمان استفاده از کامپیوتر، پلک زدن شما تا 70% کاهش می یابد.
به علاوه، خواندن متن روی صفحه ی کامپیوتر، چشم شما را بیشتر درگیر می کند، چرا که حروف دیجیتالی از نقاط کوچک تشکیل شده اند و وضوح آن به اندازه ی حروف روی کاغذ نمی باشد.
خوشبختانه فشار چشمی دیجیتالی پس از خاموش کردن کامپیوتر از بین می رود. اما برای از بین بردن این فشار می توانید از قانون 20:20:20 پیروی کنید. یعنی به ازای هر 20 دقیقه کار کردن با کامپیوتر برای 20 ثانیه چشمان خود را ببندید و به 20 فوت (معادل 6 متر ) دورتر نگاه کنید. این کار موجب برداشتن فشار از روی چشم های شما می شود.
اگر همچنان دچار تاری دید هستید، نزد یک اپتومتریست بروید تا دوربینی و آستیگمات شما را بررسی کند. اگر عینکی هستید، باید نزد دکتر بروید تا برای شما عینک مخصوص کار با کامپیوتر تجویز کند.
آیا برای مدت طولانی از لنزهای چشمی استفاده کرده اید؟
هرچه مدت طولانی تری از لنز استفاده کنید، آلودگی، موکوس و پروتئین بیشتری در چشم های شما ایجاد می شود. این کار علاوه بر تاری دید، به چشم شما نیز آسیب می رساند و موجب خشکی آن می شود. برای دانستن اینکه آیا لنز موجب تاری دید شما شده است، برای چند دقیقه آنها را از چشمان خود خارج کرده، عینک بزنید. اگر با عینک بهتر می توانید ببینید، پس علت تاری دیدتان نیز لنزها می باشند.
هر روز لنزهای خود را تمیز کنید و برای استفاده از آنها تاریخ مصرفشان را بخوانید. برخی از لنزها تاریخ مصرف روزانه، هفتگی یا ماهانه دارند. لنزهای روزانه از انواع دیگر مطمئن ترند و احتمال آلودگی آنها نیز کمتر است.
آیا قرنیه ی چشم شما دچار زخم یا خراشیدگی شده است؟
زخم قرنیه، یک خراشیدگی یا ایجاد یک خط بر روی لایه ی شفاف محافظی است که قسمت خارجی چشم را می پوشاند. علائم این عارضه، تاری دید، قرمزی چشم ها و احساس وارد شدن چیزی شبیه به شن در چشم است که ممکن است تا مدت ها از آن آگاه نشوید.
اگر به زخم قرنیه مشکوک شدید، به سرعت به پزشک مراجعه کنید (گذاشتن لنز به مدت طولانی نیز می تواند موجب خراشیدگی و زخم قرنیه شود). اگر این زخم خفیف باشد طی چند روز به خودی خود درمان می شود. اما بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا به شما قطره ی آنتی بیوتیک بدهد تا از عفونت چشم شما جلوگیری کند یا قطره ی استروئید بدهد تا التهاب و جراحت آن را برطرف کند، چرا که در صورت رخ دادن هر یک از این موارد ممکن است بینایی خود را از دست بدهید.
اگر از لنز استفاده می کنید باید تا خوب شدن چشم، آنها را کنار بگذارید.
آیا باردار هستید؟
تغییرات دید مثل تاری چشم و دوبینی در دوران بارداری بسیار شایع است. دلیلش این است که تغییرات هورمونی موجب جابه جایی مایعات پشت قرنیه می شود، در نتیجه شکل و ضخامت آن را تغییر می دهد. این تغییرات موجب دوربینی یا نزدیک بینی زنان باردار می شود اما درست پس از زایمان بهبود می یابد. زنان باردار ممکن است دچار خشکی چشم شوند که منجر به تاری دید و احساس ناراحتی در هنگام مصرف لنز می شود.
آیا از قرص های آنتی هیستامین، فشار خون یا ضد افسردگی استفاده می کنید؟
تمام این داروها موجب خشکی چشم ها می شود، تولید اشک و ترکیبات آنها را تغییر می دهد و موجب تبخیر سریع آنها می شود. در این حالت حس می کنید یک جسم زمخت در چشمتان فرو رفته، در نتیجه دچار تاری دید، درد، قرمزی و آبریزش چشم ها می شوید.
زنان به دلیل بارداری، مصرف قرص های ضد بارداری و هورمون درمانی بیشتر مستعد خشکی چشم ها هستند. بیماری هایی چون رماتیسم مفاصل و دیابت نیز عوارض این بیماری را تشدید می کنند.
اگر با وجود اجتناب از مواردی که موجب خشکی چشم های شما می شود یا استفاده از قطره های مصنوعی، چشم شما خوب نشد، با پزشک مشورت کنید. خشکی چشم ها موجب عفونی شدن و به مرور زمان کاهش بینایی شما می شود.
آیا مبتلا به گلوکوم یا آب سیاه هستید؟
درست است که افراد پیر، بیشتر در معرض گلوکوم یا آب سیاه هستند اما حتی نوزادن نیز ممکن است از ابتلا به این بیماری در امان نمانند. این بیماری زمانی رخ می دهد که تجمع مایعات اضافی چشم موجب فشار و آسیب به عصب بینایی می شود، عصب بینایی بخشی از چشم است که مسئول انتقال تصاویر از شبکیه به مغز می باشد. این عصب، شبیه به یک کابل الکتریکی با سیم های فراوان است که اگر آسیب ببیند موجب ایجاد نقاط کور در چشم می شود.
نکته ی وحشت آور این بیماری این است که هیچ علامت هشدار دهنده ندارد و ممکن است زمانی متوجه آن شوید که بخش قابل توجهی از دیدتان را برای همیشه از دست داده اید. به همین دلیل است که سنجش منظم چشم ها بسیار اهمیت دارد. افراد بین 18 تا 60 سال حداقل هر دو سال یکبار باید چشمان خود را مورد سنجش قرار دهند(اما پس از 60 سالگی باید هر یک سال یکبار این سنجش را انجام داد). این بیماری قابل درمان نیست اما اگر در سنین جوانی دچارش شوید و آن را درمان کنید (با قطره های دارویی یا کاهش فشار چشم ها)، می تواند قابل کنترل باشد.
کاری از گروه محتوای برنافیت
